თანამედროვე მშობლები მუდმივად დაკავებულები არიან. ისინი დარწმუნებულები არიან, რომ მათი მთავარი ამოცანაა - შვილები საკვებით და ტანსაცმლით უზრუნველყონ, მისცენ კინოში წასასვლელი ფული და ზაფხულში გაუშვან ბანაკში.

სულიერი საუბრები, ოჯახური ვახშმები და გრძნობების სხვადასხვა ტიპის გამომჟღავნება კი - სისულელეა. ფსიქოლოგი ჯონის ვები გვიყვება იმის შესახებ, თუ როგორ მითითებებს იღებენ ბავშვები, რომლებიც მოკლებულ არიან მშობლების ყურადღებას.

1. ცუდია იყო ზედმეტად მხიარული ან ზედმეტად ნაღვლიანი.

2. გამოამჟღავნო გრძნობები - ნიშნავს გამოავლინო სისუსტე.

3. ჩემს მოთხოვნილებებსა და სურვილებს მნიშვნელობა არა აქვს.

4. პრობლემების შესახებ საუბარი - უბრალოდ ადამიანების ტყუილად შეწუხებაა.

5. ტირიან მხოლოდ სუსტები.

6. ადამიანები გმობენ გრძნობების გამომჟღავნებას.

7. სიბრაზე - ეს ნეგატიური ემოციაა, და მას უნდა მოერიდო.

8. გქონდეს სხვისი იმედი - ნიშნავს განიცადო გაწბილება.

9. არავის არ აინტერესებს, რას ვამბობ.

10. მე მარტო ვარ ამ სამყაროში.

ეს მხოლოდ გაკვეთილებია, რომლებიც ჩვენ ოჯახში ავითვისეთ. სინამდვილეში ყველაფერი სხვაგვარადაა:

1. ძლიერი გრძნობები გვაერთიანებს საკუთარ თავთან და სხვებთან.

2. გრძნობების განცდის უნარი - სიძლიერისა და ჯანმრთელობის მაჩვენებელია.

3. საკუთარი მოთხოვნილებებისა და აზრების შეგნება - ბედნიერი ცხოვრების გასაღებია.

4. იმისათვის რომ გადაწყვიტო პრობლემა, მასზე უნდა ისაუბრო.

5. ტირილი ნორმალურია.

6. თუ გამოვამჟღავნებთ გრძნობებს, გარშემომყოფები უკეთესად შეძლებენ ჩვენს გაცნობას.

7. სიბრაზე - ეს სხეულის მნიშვნელოვანი გზავნილია, რომელიც გვაძლიერებს.

8. ურთიერთნდობა - გუნდური მუშაობის განუყოფელი ნაწილია.

9. ყველაფერი, რის თქმაც გვინდა, მნიშვნელოვანია. და ჩვენ ეს უნდა გავაკეთოთ.

10. ჩვენ ვცხოვრობთ ჩვენნაირ ადამიანებს შორის და მარტო არ ვართ.