ცხოვრებაში მუდმივად ვიზრდებით და ვვითარდებით, ამის შესაბამისად კი, მუდამ ვკარგავთ ადამიანებს. მაგრამ საინტერესოა, რომ ყველა დანაკარგს ერთნაირად არ ვპასუხობთ. ჩვენს ცხოვრებაში, ამ მოვლენების ზედაპირის ქვეშ ღრმა ფსიქოლოგიური მიმდინარეობაა, რომლის შესახებაც ხშირად არ ვიცით.

საბოლოოდ არსებობს სამი სხვადასხვა სახის დანაკარგი, რომელსაც ჩვენს ცხოვრებაში განვიცდით და თითოეული მიზნად ისახავს საკუთარი თავის შესახებ კიდევ უფრო მეტი გავიგოთ.

გულისტკივილი

გულისტკივილია, როდესაც ადამიანი, ვინც გვიყვარს, არ აკმაყოფილებს ჩვენს მოლოდინს. ეს მაშინ ხდება, როდესაც ჩვენს გრძნობებს არ პასუხობენ, ან როდესაც ადამიანი, ვისზეც ვზრუნავდით, შეიძლება ჩვენი ცხოვრებიდან წავიდა. გულისტკენის დროს თავს დაუცველად ვგრძნობთ. "ტკივილის" მიზეზი, სინამდვილეში ის კი არ არის, რომ ვიღაცამ ზიანი მოგვაყენა, არამედ ის, რომ ჩვენი გული იკუმშება, რათა არსებული კავშირის დახუროს და თავის დაიცვას.

ეს მტკივნეულია, თუმცა არა მტანჯველი. როდესაც ოჯახის წევრს ვკარგავთ, მადლიერებას ვგრძნობთ, რომ ისინი მშვიდად არიან. მიუხედავად იმისა, რომ შეგრძნებები მწვავდება, გულისტკივილი არ არის არსებითად არაჯანსაღი რამ. ეს ბუნებრივი პასუხია დანაკარგზე.

გულისტკივილი სინამდვილეში გვასწავლის, რას ნიშნავს სიყვარული და გვაიძულებს დავაფასოთ თითოეული ადამიანი ჩვენს ცხოვრებაში, რადგან ახლა უკვე ვიცით თუ რამდენად ადვილია მისი დაკარგვა.

მიჯაჭვულობა

გულისტკენისგან განსხვავებით, მიჯაჭვულობის დაკარგვა არის ის, როდესაც ადამიანი, ვისაც ვენდობით, ფუნდამენტური სტაბილურობისთვის ან საკუთარი თავისთვის წავიდა. ზოგადად, ძალიან ადვილია მიჯაჭვულობის სიყვარულში არევა. განსხვავება იმაშია, რომ როდესაც ჩვენ ვკარგავთ მიჯაჭვულობას, იმ დონეზე ვნადგურდებით, რომ ვერ ვკარგავთ ფუნქციონირების უნარს. რაც, როგორც წესი, გარკვეული რადიკალური ცვლილებების ან უეცარი თვითგანვითარების კატალიზატორია.

როდესაც ჩვენ ვკარგავთ ვინმეს, ვისთანაც მიჯაჭვულობას განვიცდით, ჩვენ ვიწყებთ დაშლის რადიკალურ პროცესს და ხშირად ვხვდებით მკვეთრ ცვლილებებს ჩვენს აზროვნებაში - ვინ ვართ, რისი გვჯერა და სად ვდგავართ მსოფლიოში. მიჯაჭვულობის დაკარგვის ტკივილი სინამდვილეში ეფუძნება შიშს, რომელიც არსებობდა მანამ, სანამ არ დავუკავშირდებოდით ადამიანს, რომელიც აღარ არის იქ. ეს შიში, როგორც წესი, უკავშირდება ჩვენი მომავლის არასტაბილურობისა და გაურკვევლობის შეგრძნებას.

საბოლოო ჯამში, ეს დანაკარგი გვასწავლის, ვინ ვართ სინამდვილეში, რადგან ურთიერთობის შენარჩუნების პროცესში, ჩვენ ვწირავთ საკუთარი თავის. მიჯაჭვულობის დაკარგვის უკიდურესი ტკივილი არ არის ადამიანის დანაკარგი, არამედ ის, რასაც ვფიქრობდით, რომ ჩვენი მომავალი იქნებოდა.

განშორება

დაბოლოს, განშორება ისაა, როდესაც ჩვენ ნებით ვუშვებთ ვინმეს, რადგან ვაღიარებთ, რომ ის ჩვენთვის კარგი არ არის, მაშინაც კი, თუ ეს ნიშნავს, რომ ამ პროცესში ტკივილს განვიცდით. განშორება რეალურად თვითშეგნებისა და პირადი ევოლუციის შედეგია. მხოლოდ იმიტომ, რომ გვეშინია, ჩვენ აღარ ვეკიდებით იმას, რაც აღარ მოგვწონს.

განშორებამ შეიძლება ხშირად წარმოქმნას გულისტკენა, მაგრამ განსხვავება იმაშია, რომ ჩვენ სრულად ვაცნობიერებთ, ურთიერთობა ნამდვილად არ არის კარგი. მეორეს მხრივ, გულისტკივილი და მიჯაჭვულობა ხშირად მიტოვების შედეგია, მაშინაც კი, თუ უკვე ვიცით, რომ ურთიერთობა არ მუშაობს. განშორება არის სიმწიფის ნიშანი, ჩვენი მომავალი თვითმყოფადობის პრიორიტეტი და ჩვენი გრძელვადიანი კეთილდღეობა.

განშორება გვასწავლის, როგორ უნდა გვიყვარდეს საკუთარი თავი. ის გვასწავლის, თუ როგორ უნდა ვიყოთ ძლიერები. ეს იმის ნიშანია, რომ ჩვენი ცხოვრების მიზანი მხოლოდ კომფორტის შენარჩუნება აღარ არის. ეს საკუთარი თავის სიყვარულის უდიდესი ჩვენებაა. არასწორი ურთიერთობისგან განცალკევება, რომ ჩვენ აღარ ვენდობით სხვებს სტაბილურობისა და ეს ხშირად პირველი ნიშანია იმისა, რომ ჩვენ ფსიქიკურად უფრო ძლიერი და ემოციურად უფრო თავისუფლები ვართ, ვიდრე ოდესმე.