ჩვენი მეტყველება არ არის მხოლოდ სიტყვების კრებული, არამედ სულის ნამდვილი სარკეა.

ზოგჯერ ჩვენ უნებლიეთ ვამხელთ საკუთარ თავს ფრაზების წარმოთქმით, რომლებიც ღრმა შიშებსა და ეჭვებს ამჟღავნებს საკუთარი ღირებულების შესახებ.

არასრულფასოვნების კომპლექსი

ჩვენ ხშირად ვხდებით ჩვენივე თავის ყველაზე მკაცრი მსაჯულები, ისეთ მოთხოვნებს ვუყენებთ საკუთარ თავს, რომელსაც სხვას არასდროს წავუყენებდით. თვითკრიტიკის, მუდმივი არახელსაყრელი შედარებების და ჩვენი მიღწევების დაუფასებლობის ეს ჩვევა ქმნის მუდმივ განცდას, რომ სხვები რაღაცნაირად ჩვენზე მაღლა დგანან. ფსიქოლოგიაში ეს მდგომარეობა ცნობილია, როგორც არასრულფასოვნების კომპლექსი.

„არასრულფასოვნების კომპლექსი არის მუდმივი რწმენა, რომ სხვა ადამიანები უკეთესები, უფრო წარმატებულები ან უფრო მიმზიდველები არიან. ეს ხელს გვიშლის ჯანსაღი შეფასებისას ჩვენი ძლიერი მხარეების, ქმედებების და ზოგადად ცხოვრების შესახებ“, - განმარტავს ფსიქოთერაპევტი ერიკ პატერსონი.



ამ ტიპის აზროვნება გარდაუვლად ვლინდება ჩვენი საუბრის მანერაში, მაგრამ შინაგანი კრიტიკოსი თავს არა მხოლოდ სიტყვებით, არამედ სხეულის ენითაც ავლენს: თვალის კონტაქტის თავიდან აცილება, მშვიდი საუბარი, პასიურობა. გარდა ამისა, როგორც პატერსონი აღნიშნავს, არასრულფასოვნების კომპლექსს ხშირად თან ახლავს მოტივაციის დაქვეითება, მუდმივი დაღლილობა, მომატებული გაღიზიანება, განწყობის ცვალებადობა და ძილის პრობლემები.

რომელი ფრაზები ავლენს დაბალ თვითშეფასებას?

ყველაზე მნიშვნელოვანი მარკერები არის ის თვითშემზღუდავი ფრაზები, რომლებსაც თითქმის ავტომატურად წარმოვთქვამთ. ფსიქოლოგები შარმენ ბრაიანტი და ელისა მარტინესი რამდენიმე ტიპურ მაგალითს გამოყოფენ:

„უბრალოდ გამიმართლა, ამას არ ვიმსახურებ“
„დღეს საშინლად გამოვიყურები“
„არასდროს არაფერს ვაკეთებ სწორად“
„არ უნდა დამეყრდნოთ“
„ყველამ უკვე იცის, რომ უსარგებლო ვარ“
„მე არასდროს ვიქნები ისეთი, როგორიც...“
„ბოდიში, ალბათ უცნაურად გამოვიყურები“

ცრუ მოკრძალების ან „რეალიზმის“ ნიღბის მიღმა, ეს სიტყვები სერიოზულ პრობლემას მალავს, რომელიც ცხოვრების ყველა ასპექტზე მოქმედებს: პირადი ურთიერთობებიდან დაწყებული, კარიერამდე და სიმშვიდით დამთავრებული.

როგორ გავხდეთ უფრო თავდაჯერებული

არასრულფასოვნების კომპლექსის დაძლევა შესაძლებელია. მისი ფესვები ხშირად ბავშვობის გამოცდილებაში, ფსიქოლოგიურ ტრავმაში ან დიაგნოზირებულ თვისებებში დევს. პირველი ნაბიჯებია ამ დამანგრეველი დამოკიდებულებების ამოცნობა, საკუთარი თავისთვის არასრულყოფილების მინიჭება და, საჭიროების შემთხვევაში, პროფესიონალური დახმარების მოძიება.